Oswajam się z placami zabaw

Jestem aktualnie na etapie oswajania się z placami zabaw. Nowe, piękne, ogrodzone, z wygodnymi ławeczkami. Każdy non stop obłożony przez kilka nienagannie ubranych mam z wózkami. Książka, gazeta, aparat do utrwalania pierwszych babek z piasku.

Moja druga wizyta w takim przybytku zaowocowała niesamowitymi obserwacjami.

Zabrałem się za obczajenie terenu i ekipy na takim jednym placu rezydującej. W piaskownicy dzieciaki na oko 3-5 lat. Bez zaskoczenia – gotują z piasku obiad, jedna dziewczynka nawet nim nie pogardziła i zabrała się za dedustację kamieni. Dobrze, że mama zaczytana i nic nie zauważyła.

Wyższy poziom wtajemniczenia to domek na szczycie zjeżdżalni. W środku zaszyła się trójka 6-7 letnich chłopaków i nie powiem, niezłą bibkę sobie urządzili. Pół litra Coca-Coli, Megapaka Laysów, dwa smartfony. I tak miło im na placu zabaw czas płynie. Pewnie rodzice się naczytali o zdrowym trybie życia i wygonili na dwór. Przynajmniej można na tej zjeżdżalni się schować i spokojnie palcem po smartfonie pomazać.

I tak siedzą, popijają colę i podjadają chipsy, przez 10 minut nie wydusili z siebie ani słowa. Po czym ni stąd ni zowoąd jeden z nich wykrzusił (nie odrywając wzroku od telefonu):

– Hue Hue, na tym fejsie to same stare dupki siedzą!!!

Na to odpowiada mu chłopak bez telefonu, który zamiast w smartfona patrzył się do tej pory na swoich zajętych kolegów:

– A mi mama nie pozwala na facebooku siedzieć

– Fraaajeeer, fraaaajjeeeeeer, fraaaajeeeerrrrr – tak zakończyła się chłopaków konwersacja i bezsmartfonowy bohater z płaczem pobiegł w znanym tylko sobie kierunku.

Myślę sobie: co za świat? Tak teraz wygląda dzieciństwo? I tak zdruzgotany bujam córkę na huśtawce dumając nad jej losem, aż nagle z siedziby na szczycie zjeżdżalni dobiegły słowa, które częściowo przywróciły we mnie wiarę:
– hoooooo do śmietnika, kto pierwszy tyknie ten bosss!!!